Wiem,
wiem... Dawno tutaj nie zaglądałem, prawie pół roku mija od publikacji
ostatniego postu. Czasem niestety tak bywa... Przychodzą chwile, kiedy zmuszani
jesteśmy do ustalenia pewnych priorytetów, do decydowania o tym, co w danym
momencie życia ważne, co mniej ważne, a co najważniejsze. Czasem z przyczyn od
nas niezależnych musimy na chwilkę zapomnieć o tym, kim jesteśmy, co sobą
reprezentujemy, jakie są nasze pasje, co chcielibyśmy w życiu robić. Innymi
słowy, musimy rzucić marzenia w kąt, wyrzec się ich, by móc nadal egzystować.
Jednakże,
marzenia, pasje, przepiękne, choć niezwykle krótkie chwile życia - PODRÓŻE,
powracają we wspomnieniach. Cudownych wspomnieniach. Skołatanemu sercu,
sponiewieranemu wydarzeniami dnia powszedniego umysłowi, dodają otuchy i
ciepła. Wiem, wiem... Zawiodłem niektórych z Was. Pisaliście, że milczę, że
szkoda, że brak nowych tekstów i pięknych zdjęć, że musicie czerpać inspiracje
na wyjazd z innych źródeł. Dzisiaj mogę tylko przeprosić i obiecać poprawę...
Dzisiaj od nowa, zaczynam marzyć i wspominać.
Tak
się złożyło, iż bardzo często przywołuję we wspomnieniach trzy bardzo
szczególne dla mnie miejsca: Lanzarote, Majorkę i Kretę. Ta ostatnia
symbolizuje dla mnie koniec pewnego wyjątkowego i ważnego etapu... Jest to
miejsce, które wraz z Anią, choć już jakby z osobna, odwiedziliśmy w czerwcu
2013 roku. Po sześciu latach kroczenia wspólnym szlakiem życia, stanęliśmy na
rozdrożu, nad brzegiem zimnego i czarnego oceanu... Każde z nas, wypełniając
swój plecak bagażem wspomnień, marzeń i pasji, wsiadając do pustej, drewnianej
łódeczki, ruszyło w inną stronę świata... Ku nowemu... Ku nieznanemu...
Nie
martwcie się jednak. Naszych wspólnych, blogowych opowieści i odwiedzonych
przez nas miejsc, z pewnością starczy jeszcze na kilkadziesiąt postów. Nim
powiemy "Do widzenia", zdążymy jeszcze wiele razy zabrać Was do
Turcji, Czarnogóry, Albanii, Izraela, Egiptu, na Majorkę, Lanzarote,
Fuerteventurę i rzecz jasna, do pięknych i klimatycznych atrakcji Dolnego
Śląska.
Dzisiaj
znów byłem na cudownej i ciepłej Krecie. Dzień obudził mnie szumem morza,
zapachem świeżych pomarańczy, oliwkami na talerzu, rozmarzonym obłokiem na
niebie. Kalimera Przemku. Kalimera Kreto (po grecku "dzień dobry").
Wczesny
ranek w Kissamos.
Pewnie dla każdego Kreteńczyka dzień, jak co dzień. Ciepło, miło, bez
pośpiechu. Tam gdzie jedziemy prawdopodobnie spokojnie nie jest, choć kto wie...
Wsiadamy w autobus - kierunek Chania. Kompletnie nieprzygotowani do zwiedzania,
ustalamy, iż będzie to wyjazd na spacer po Starym Mieście. Bez
szaleństwa i biegania z wywieszonym językiem oraz odhaczania na mapie
kolejnych atrakcji turystycznych... Na luzie...
Po
niespełna godzinie docieramy na miejsce. Mówiąc po naszemu: Dworzec Autobusowy
PKS. Tysiące zabieganych ludzi, setki motocykli i skuterów, samochodów,
autobusów. Jednym słowem - mrowisko! O dziwo w całym tym miejskim galimatiasie
z łatwością odnajdujemy drogę wiodącą do Starego Miasta.
Na
ulicach, krawężnikach, na każdym niemalże centymetrze ziemi, zaparkowane auta i
jednoślady. Przekraczamy ciężki, łączący dwa betonowe pachołki łańcuch, wkraczamy
do innego, starego świata. Zatracamy się w labiryncie małych, wąskich i
uroczych uliczek. Szukając właściwego kadru, chcąc uchwycić piękno chwili,
przystajemy co kilkadziesiąt metrów i pstrykamy foty.
Kamienne
domy, nieco zaniedbane, nadgryzione zębem czasu, ale jakże urocze w swojej
niedoskonałości, chronią nas w cieniu własnych ścian przed palącym słońcem
Krety. Mijamy setki małych kafejek, tawern, restauracji i hosteli. Zapraszani
co chwilkę przez uśmiechniętych restauratorów na degustację potraw i wina,
jesteśmy zmuszeni bardzo grzecznie odmawiać i dziękować. Toż to jeszcze nie ma południa, nie czas na obżarstwo:)
Docieramy
do nadbrzeżnej dzielnicy portowej. Port Wenecki, bo o nim mowa, zbudowany
został jak sama nazwa wskazuje przez Wenecjan, w XIV wieku. Z punktu widzenia
turysty, miejsce bardzo ruchliwe, tłoczne, jednakże bezdyskusyjnie piękne i
urokliwe. W bliskiej odległości od nas, latarnia morska, meczet Janczarów,
kamienne hale-arsenały, galerie sztuki, cudownej maści konie zaprzęgnięte
do białych dorożek, fontanny... I właśnie ten pierwszy widok pozostaje na długo
w pamięci.
Mimo
obecności tysięcy innych zwiedzających, istnieje możliwość wyłączenia się choć
na krótką chwilkę. Wystarczy usiąść na jednej z nadbrzeżnych ławeczek,
spojrzeć w błękit fal, poczuć bryzę morza i ciepły wiatr na twarzy. Spojrzeć na
latarnię, leniwie pływające żaglówki, panów z wędkami, dziadka z kramikiem
pełnym słodyczy i cukrowej waty, zakochanych pstrykających selfie. Tysiące
ludzi i tysiące historii... Wszystko to osadzone w niezwykle romantycznej
scenerii, w objęciach pięknego miasta, które nie jedno już widziało...
Dzień
mija nam na bezcelowym spacerowaniu wąskimi uliczkami starej części miasta.
Chania mówiąca dziesiątkami języków, nie tylko greką, jest ciepła, kolorowa,
dyskretna, urocza, jakby chciała powiedzieć: "Zostańcie tu na dłużej, do
wieczora, do późnej nocy. Jeden dzień to zbyt krótko, byście mogli mnie poznać,
abyście mogli posiąść moje sekrety...". Niestety, wędrujące po
nieboskłonie słońce, przypomina nam z każdą godziną, iż czas mija, a pora
rozstania jest co raz bliższa.
Obserwujemy
wesołych ludzi, beztroskie i szczęśliwe twarze dzieci, zerkamy na ukryte, w
głębokich podwórkach galerie, do tawern i kafejek. Odwiedzamy sklepiki z
pamiątkami, degustujemy oliwę, wąchamy aromatyczne mydła i olejki, podziwiamy ulicznych artystów malujących przechodniom portrety/karykatury. Siadamy na
chłodnych kamiennych schodach, w cieniu dawnych weneckich budynków. Później znów
ruszamy tam, gdzie nieco więcej zgiełku. Zgłodnieliśmy. Pośród setek
restauracji znaleźć tą jedną jedyną, to nie lada wyczyn.
Spacer
w kierunku dawnych arsenałów portowych przynosi oczekiwany rezultat.
Zatrzymujemy się przed niezwykle klimatyczną tawerną, gdzie rozśpiewana grupka
Hiszpanów wznosi toasty kieliszeczkiem Rakiji oraz greckim okrzykiem Yia
mas (po grecku "na zdrowie")! Skrywamy się wewnątrz restauracji Ta Chalkina, a tu kolejna, miła niespodzianka - menu w
języku polskim, w drewnianej oprawie, z polską flagą, bez żadnych wesołych
chochlików w tłumaczeniach.
Posileni
i bardzo szczęśliwi, że to właśnie to a nie inne miejsce "nawinęło"
nam się po drodze, ruszamy na dalszy spacer, w kierunku latarni morskiej. I
tutaj jedna wskazówka, dla co bardziej dociekliwych turystów. Będąc w Chanii
koniecznie wybierzcie się na taki właśnie spacer, do latarni, chociażby po to,
aby zobaczyć miasto z innej perspektywy - od strony morza. Naprawdę warto, gdyż
widok starego portu, romantycznych budowli ma tle potężnych, masywnych szczytów
górskich sięgających 2500 m n.p.m., to widok zaiste rzadki.
Pomału
wracamy w kierunku meczetu Janczarów i głównego deptaka. Turystów jakby
przybywa z minuty na minutę. Próżno szukać wolnych miejsc w nadbrzeżnych
tawernach czy na ławeczkach. Słychać szept wielu języków świata, zaś białe
dorożki pomykają radośnie w różnych kierunkach miasta. Dzień zmierza pomału ku
końcowi. Pomarańczowa kula słońca zasypia w morskich wodach.
Jeszcze tylko
ostatnie spojrzenie w kierunku morza, na miasto migocące tysiącami światełek...
Pamiątkowa fotografia... Jeden krótki dzień za nami. Zbyt krótki, by zwiedzić i
poznać Chanię. Jednakże, tych kilka chwil w dawnym weneckim porcie
pozwoliło nam, zauroczyć się miastem na tyle, by powracało ono w myślach,
wspomnieniach, w marzeniach... Kalinichta Aniu, Kalinichta Przemku (po grecku "dobranoc").
Wszystkie prawa zastrzeżone!
Teksty i fotografie Przemysław Witucki - "My Travelling With Passion".
